Gökyüzüyle başbaşa kaldığım vakit hep sorarım kendime -acaba bu yıldızlarla donanmış uzay boşluğunun sonunda ne var diye.Küçük beynimle büyük uğraşlar vermeye çalışırım düşünmeye çalıştığım o vakit içinde.Eğer ki bir arkadaş grubu halindeyseniz herkesin başı havada koyun koyun bakarlar gökyüzüne.Herkesin aklından geçen soru şudur böyle bir ortamda ” – ulen ne varki bunun sonunda “.Biride ordan çıkar derki “-Pok var pok ve mevzu kapanır. Anlıyacağınız ne tek bir insan ,ne bir grup insan , ne de tüm insanlık bu soruya cevap veremez.Kendimce araştırmalarıma göre Uzay hakkında Kuranda yazılanlar şöyle; evrenin çapının sürekli genişlediği ve insan vucudunun bu çapı aşacak kudreti olmadığından bahsediyor.Nitekim bilim adamlarıda bunu teyyit ediyor.Bu konuda Einstein’nında bir görüşü var.”İnsan beynini uzayı algılayabilecek kapasitede değildir , olamayacakta. Hepimiz Dünya’nın en büyük kütüphanesine girmiş birer çocuk gibiyiz , binlerce , yüzbinlerce kitap var ve farklı dillerdeler. Bizim aklımız sadece onları yazan birinin olduğunu ve mükkemmel bir düzen içinde koyduğunu anlayabiliyor.”
İşte böyle hep aklımızın ermediği şeylere burnumuzu sokmaya çalışırız.Bu konuyuda her gökyüzüne baktığımızda açmasak artık iyi olur.Ortaya garip garip fikirler atılabiliyor.Örneğin;Acaba bizler bir cam fanusun içine konulmuş başka dünyalıların oyuncaklarımıyız gibi.Böyle düşüncelerle maruz kalmamak için konuya noktayı koyan arkadaşımız gibi POK var diye söylenip geçelim bizde.Eee Beynimizin kapasitesi yetmiyor napalım..
Dün gece kimsenin bilmediği bu sorunun içinde boğuşup durdum.(Şimdide diyorum ki eeee yanlızlıktan işte Murat.Olsa yanında bir aşkın neden düşünesin böyle taşkın – uydu mu ne )
