Ruh eşi mi? Ruh ikizi mi?

Bu ikisi hakkında öyle çok şey söyleniyor ki, tam olarak anlamakta eminim zorluk çekiliyordur. Genellikle ikiz ruh ile eşruh birbirine karıştırılır. Ancak kesinlikle ayrı kavramlardır. Şimdiye kadar birçoğumuz genellikle eşruhlarıyla karşılaştıklarından, farklı bir durum olan ikiz ruh kavramını anlamayabilirler. İkiz ruhumuzla karşılaşmak çok ender olabilecek bir durumdur ama eninde sonunda olacaktır.

Ruh ikizi ile karşılaşmış, bu kavramları yaşayarak öğrenmiş birisi olarak, bilmem anlatacaklarım ilginizi çeker mi ?Ama önce bu ikisinin ne olduğu hakkında kısaca bir şeyler yazmak istiyorum.

İkiz ruhlar, aynı özden gelen, farklı iki enerjiye ayrılmış ruhlardır. Fiziksel bedenlerimizi alabilmek için bu ayrılma olmak zorundaydı. Bunlar dişil (negatif) ve eril (pozitif) enerjilerdir.Her iki enerji de fiziksel boyutlarda ayrı ayrı deneyimler yaşarlar. Ancak aralarındaki kopmaz bağ nedeni ile deneyimlerini paylaşırlar.İkiz ruhlar aralarındaki güçlü çekim nedeniyle eninde sonunda karşılaşırlar. Bu karşılaşma genellikle fiziki enkarnasyonlarının son aşamalarında olur. Eğer her ikisi ya da birisi hazır olmadan karşılaşırlarsa, bu karşılaşma çok acı dolu ve tehlikeli olabilir. Karşılaşmalarının tek nedeni, birbirlerinin ruhsal tekamüllerini hızlandırarak bütüne ulaşmaktır. Sanıldığı gibi birbirlerine tıpatıp benzeyen yaşamlar sürmemişlerdir. Ayrı ayrı deneyimlerden geçmişlerdir. Fiziksel ve karakteristik özellikleri birbiririne benzese de kişilikleri farklıdır.
Eşruhlar ise, ruh ikizleri gibi zıt değildir. Karşı cinsin enerjisine sahiptir ama zıt değil tamamlayıcıdırlar. Eşruhlar birbirini dengelerler, aynı titreşime sahiptirler. Bizi dengeleyen oyun arkadaşıdırlar. Onlarla uyum içinde yıllar boyunca yaşanabilinir. Her zaman yanımızda olurlar, yaşamımızı kolaylaştırırlar. Enkarnasyonumuz boyunca bir çok eşruhumuzla karşılaşabiliriz. Aşama aşama hayat yolunda ilerlerken tabiki eşruhlarımız da değişecektir. Yirmi yıl ya da bir yıl önce uyum içinde olduğumuz, eşruhumuz dediğimiz kişi artık bize hitap etmeyebilir. Bizi yüzde yüz anlayan, koşulsuz aşkı yaşayabileceğimiz bir eşruhumuz olana kadar bu böyle sürer. Son aşama eşruhları koşulsuz aşkı yaşamak için vardır.Ancak asıl olan ikiz ruhtur.

Ben ikiz ruhumla ilk karşılaştığımda tabiiki onun ikizim olduğunu bilmiyordum. O güne kadar da ikiz ruhlar ve eşruhlar hakkında pek fazla bilgi edinmemiştim. Sadece, ikiz ruhların çok ama çok ender karşılaşabileceklerini biliyordum. Bu da neredeyse imkansız gibi geldiğinden konuyla ilgilenmemiştim.

Onu ilk kez görüp konuştuğumda sanki daha önceden tanıyormuşum hissine kapılmıştım. Hiç yabancı değildi bana. Sanki yıllardır görmediğim bir arkadaşımı görmüştüm. Bir de ondan kesinlikle sevgili olmayacağını, olsa olsa arkadaş, dost, kardeş olacağını düşünmüştüm.

Zaman içinde gelgitlerle yaşanan görüşmelerimizde en yoğun yaşadığım duygu, dayanılmaz boyuttaki çekim olmuştu. Bu çekim öyle güçlü öyle yoğundu ki tarifi de dayanılması da imkansızdı. Bir de onun gözlerine baktığm zaman yine tarifsiz hislere kapılıyordum. Sanki kendimi görüyordum onun gözlerinde. Birbirimize hem fiziksel hem de karakteristik olarak çok benziyorduk. Ben bir erkek olsam tıpkı onun gibi olmak isterdim. O benim erkek halimdi , kendinden bahsettikçe beni de anlatıyordu. Tuhaf olan bir şey daha vardı. Ona karşı çekim vardı ama bu cinsel bir çekim değildi. Daha çok, biraraya gelme isteğiydi. Sadece yanında olmak, nefesini duymak, gözlerine bakmak ve sarılmak için kalan ömrümü verirdim. Cinselliği yaşamaksa hiç umurumda değildi, zaten hiç yaşamadım da. Onunla cinselliği yaşamak, çok üst boyutlardan aşağı boyutlara inmek gibi birşeydi, gereksizdi, frekansı çok düşük kalıyordu. O yüzden olsa da olurdu olmasa da. Sorunlarla gelişen bu birliktelikte, giderek artan ve koşulsuzluk boyutuna ulaşan bir sevgi oluşmuştu bende. O, ne yaparsa yapsın her haliyle onu seviyordum, yargısız, karşılıksız. Yanında olup gözlerine bakmak bile çok şeydi benim için. Ondan vazgeçmek kendimden vazgeçmek gibiydi. Siz hiç , ölümcül bir bulaşıcı hastalığa yakalansa bile , AIDS gibi diyelim, o çok seviyorum dediğiniz kişiyle birlikte olur muydunuz? Ben hiç düşünmeden olurdum onunla. Öleceksek beraber ölürüz.
Çaresizliği, sabrı ve koşulsuz sevmeyi ilk kez onda öğrendim ben.
Şartlar ayrılamamızı gerektirmişti. Bu ayrılık sürecini yaşarken neredeyse felç geçiriyordum, kalbimde de sorunlar başlamıştı. O kadar acı çekiyordum ki yokluğunda, dayanılacak gibi değildi, ölümü özler olmuştum. Bilsemki son nefesimde gelecek o son nefesi hemen vermek isterdim, halada öyle. Psikolojim sağlam olmasaydı, ya delirir ya da intihar ederdim. İşte herşey bu kadar yoğundu.

Ben, böylesi güçlü duyguları ilk kez yaşarken bir taraftan da araştırmalar yapıyordum. Bu yaşadıklarım neydi? Bu nasıl bir çekimdi? Nasıl bir sevgiydi? Araştırmalarım beni ikiz ruh kavramına görürüyordu. Evet! Ben ruh ikizimle karşılaşmıştım. Zaten başka açıklaması da olamazdı. Yüreğim de onaylıyordu bunu. Bildiğim hiç bir kelimeyle tarif edilemeyecek duygulardı bunlar. Daha önce aşık olmuştum, aşkı biliyordum ama bu başka birşeydi. Aşktan çok çok daha öteydi; kendini birbaşkasında bulmaktı, ait olmaktı, kendinden vazgeçmekti….

Yaşayarak da anlamıştım ki ikiz ruhumdan sevgili olamazdı, ilk görüştüğümüz anda hiseettiklerim doğruydu. Onunla mutlu bir aşk imkansızdı. Herşeyde olduğu gibi karşılaşmamızda da bir neden vardı, o da koşulsuz sevgiyi, ilahi sevgiyi hissetmek ve yaşamaktı. Bu sevgiyi öğrenmenin başka yolları da vardır tabiki ama bu en kısa en etkili yolu bence.

Ben ruhsal tekamül yolunda ondan biraz daha ileriye gitmiştim. Bu yüzden benim ona karşı olan duygularım onun bana karşı olan duygularından daha yoğundu. O da herşeyin farkındaydı ama henüz uygulamaya geçiremediği şeyler vardı. Benim ona karşı hissettiğim duyguları, sevgiyi çok iyi anlıyordu. Bu sevgiyi anlayabilmek de çok şeydi. Ancak yüreğindekileri kendisine itiraf etmeye cesaret edemiyordu. Çünkü o da çok iyi biliyordu ki eğer itiraf ederse herşeyden vazgeçip yalnızca benim yanımda olmayı isteyecekti. Bu yüzden sessiz kalmayı ve uzak olmayı tercih etmişti. Sosyal konumundan dolayı kimseye zarar vermek istemiyordu ama en büyük zararı kendisine veriyordu. Oysa kimseye zarar vermeden de yaşanabilirdi bazı şeyler. Cesaretli, kararlı ve dikkatli olunarak. Ben herşeyi bırak benimle ol dememiştim zaten, bunu ben de yapamazdım. Arasıra da olsa yanında olmak bile yetecekti bana.

Tüm bunları ona anlatamazdım. Çünkü yaşayarak öğrenmesi gerekiyordu. Onu hayata bırakmaktan başka çarem yoktu. Elimden gelen herşeyi herşeyi yapmıştım.Artık yapacak hiçbir şey kalmamıştı. Onun varlığını hissetmek bile yetiyordu bana. Hayat tüm hızıyla devam ediyordu. Yapacak ve öğrenecek çok şeyler vardı. Yüreğimde ilk kez hissettiğim koşulsuz sevginin uygulama alanlarını genişletmeliydim, yaşamıma her anlamda giren insanlarla paylaşmalıydım. Çektiğim bunca acı boşa gitmemeliydi.

Biz, bütüne ulaşmayı başaramadık ama bizim hikayemiz kesinlikle burada bitmeyecek eminim bundan.

Şimdi! Tüm bunları okuduktan sonra hala ikizinizle karşılaşmayı istiyor musunuz? Hazır mısınız buna? Yoksa, ”ben şimdilik eşruhumla olayım yeter” mi diyorsunuz? Ancak yine yaşayarak öğrendiğim bir şey daha, koşulsuzca sevmeyi öğrenmeden koşulsuz aşkı da yaşayamazsınız. Bu arada koşulsuz aşkı bağımlılıkla sakın karıştırmayın.

Sevmek, ( herşeye rağmen) onunla ve (gerektiğinde) onsuz da olabilmektir!

sevgilerimle

Alıntıdır.